Krew, pot i łzy – Akademickie Mistrzostwa Polski

Zeszły tydzień obfitował w sportowe emocje. Finał Ligi Mistrzów, play-off'y w NBA, piąty mecz o mistrzostwo Polski w piłce ręcznej.


Mało kto jednak wie, że w tamtym tygodniu miało miejsce jeszcze jedno wydarzenie, niezwykle ważne w świecie akademickiego sportu - mianowicie trzydniowe Akademickie Mistrzostwa Polski w Piłce Ręcznej Mężczyzn, które odbywały się od piątku do niedzieli w Radomiu.

Do rywalizacji przystąpiło 16 drużyn z całej Polski, które zakwalifikowały się do mistrzostw, zajmując premiowane awansem miejsca w turniejach eliminacyjnych, rozegranych w czterech strefach. Same finały były rozgrywane dość skomplikowanym systemem, o którym można poczytać na stronie Akademickich Mistrzostw Polski (http://www.amp.azs.pl/content/blogsection/22/109/).

Generalnie rzecz biorąc, drużyny uczestniczące w finałach Mistrzostw można podzielić na trzy nieformalne grupy: pierwszą stanowiły zespoły, które na co dzień grają w polskiej lidze piłki ręcznej; druga grupa to te drużyny, w których większość zawodników występuje w polskiej lidze; natomiast trzecią grupę tworzyły zespoły, w których znajduje się jeden zawodnik z ligi, bądź takowego w ogóle nie posiadające. Do tej ostatniej grupy zaliczyć można w zasadzie tylko krakowskie uczelnie, które brały udział w Mistrzostwach, czyli Uniwersytet Jagielloński i Uniwersytet Ekonomiczny. Taka sytuacja nie wróżyła obu Uniwersytetom wielkich sukcesów i, niestety zgodnie z przewidywaniami, zajęły one odpowiednio 14 i 15 miejsce. Jednakże obie drużyny wykazały ogromne serce do walki i często podejmowały, choć tylko na chwilę, wyrównaną walkę z zespołami ze wspomnianych pozostałych dwóch grup. W bezpośredniej konfrontacji UJ zwyciężył UEK 24:14, rewanżując się w ten sposób za niedawną porażkę w małopolskiej lidze międzyuczelnianej.

Mistrzostwa były niezwykle zacięte. Najlepsze drużyny walczyły do upadłego o zwycięstwo. Pierwsze miejsce w AMP pozwala bowiem na uczestnictwo w Akademickich Mistrzostwach Świata, co więcej, wszelkie koszty z tym związane są refundowane. Drugie miejsce w turnieju również daje szansę występu w MŚ, ale całkowicie na własny koszt. Było zatem o co walczyć i drużyny były tego w pełni świadome. Ich zaangażowanie pokazuje choćby to, że w ciągu jednego meczu w późniejszej fazie turnieju doszło do dwóch incydentów: bramkarz po uderzeniu piłką stracił na kilka minut przytomność, a pewien zawodnik stracił zęba w bezpośrednim starciu z palisadą łokciów obrony przeciwnika. Piłka ręczna to wielce kontaktowy sport, ale trzeba przyznać, że wszystkie drużyny okazywały sobie wzajemny szacunek i starały się szanować również zdrowie przeciwników. Niemniej jednak wypadki się zdarzały.

Walka o zwycięstwo rozegrała się między drużynami złożonymi praktycznie tylko z zawodowców. Tak jak przed rokiem, zwycięstwo odniosła Politechnika Radomska, której wyższość musiał uznać AWF Katowice, przegrywając w finale 28:35. Najniższe miejsce na podium zajął AWF Warszawa, który pokonał po wyrównanym i zaciętym meczu Uniwersytet Łódzki 24:21.

Trzeba również wspomnieć o świetnej organizacji Mistrzostw, za którą należą się oklaski warszawskiemu AZS-owi. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, organizatorzy nie zaliczyli żadnych poważnych potknięć, które jakkolwiek mogłyby wpłynąć na wyniki meczów. Wiele drużyn miało, co chyba normalne, pretensje co do sędziowania, ale temat ten gości nieustannie na ustach wszystkich sportowców, którzy mają do czynienia z sędziami. Podsumowując, publiczność w Radomiu mogła być świadkiem świetnego widowiska w wykonaniu najlepszych drużyn akademickich z całej Polski. Mogła, ale nie była - na każdym meczu liczba widzów nie przekraczała 10, nie licząc oczywiście drużyn, które oglądały na trybunach zmagania kolegów w oczekiwaniu na swoją kolej. Niezwykłą frekwencją cechowały się również mecze poranne, które rozgrywane były dosłownie przy pustych trybunach. Publiczność to naprawdę jedyny element, którego zabrakło, aby Mistrzostwa te były kompletne. Zasadnym jest jednak pytanie, czy w Akademickich Mistrzostwach powinni występować gracze zawodowi, którzy na co dzień występują w ogólnopolskiej lidze. Przyjęty bowiem obecnie system sprawia, że Akademickie Mistrzostwa nie opierają się na drużynach akademickich, ale są w zasadzie odzwierciedleniem układu tabeli ligowej. Z drugiej jednak strony, jeśli w Mistrzostwach mieliby brać udział jedynie amatorzy, to wątpliwą kwestią jest, czy znaleźliby się sponsorzy skorzy do pokrycia kosztów takich zawodów, które na pewno straciłyby znacznie na efektywności. Ponadto, skoro najlepsze drużyny mają reprezentować Polskę na międzynarodowej akademickiej arenie, to może lepiej, żeby to były drużyny zawodowe i żeby miały szanse na osiągnięcie zadowalających wyników, niż by to miały być drużyny amatorskie, które poległyby w starciu z zagranicznymi rywalami.
Zwycięskim uczelniom należą się gratulacje, a pozostali muszą wrócić do ciężkich treningów. Może za rok uda się którejś drużynie zdetronizować Politechnikę Radomską i wywalczyć sobie awans do Mistrzostw Świata. Czas pokaże, ale na pewno będzie gorąco.

Wojciech Busz
(wojciech.busz@dlastudenta.pl)