Podróże z AIESEC: Indonezja

Każdy z nas marzy o podróży do dalekich krajów, aby wszystkimi zmysłami zasmakować kultury, obyczajów i krajobrazu, które są tak pięknie pokazane w telewizji. Większość z tych marzeń kończy się 2 tygodniowym pobytem w hotelu, który zdecydowanie uniemożliwia wtopienie się w codzienność innego świata...

Jako studentka pierwszego roku dość szybko zrozumiałam, że studiowanie nie polega tylko na uczestniczeniu w zajęciach dydaktycznych. To przede wszystkim czas gdy jako dorośli, samodzielni ludzie zaczynamy kierować swoim życiem . To właśnie wtedy mamy największą wolność wyboru, otwarty umysł i możliwość realizowania naszych marzeń. Postanowiłam nie marnować cennego czasu i jak najszybciej skorzystać z szans, które daje międzynarodowa organizacja studencka AIESEC. Umożliwia ona na wyjazd na cztery rodzaje praktyk. Ja wybrałam praktykę społeczną (Development Trainership) i tak oto wyjechałam na koniec świata, do Indonezji - kraju o 17 tysiącach wysp, wulkanicznym krajobrazie, wszechobecnych polach ryżowych  i słynnej rajskiej wyspie Bali.

Komitet Lokalny AIESEC, do którego przyjechałam, znajdował się na wschodniej Jawie. To właśnie oni zapewnili mi mieszkanie w indonezyjskiej rodzinie (host family), toteż zakwaterowanie i wyżywienie nie stanowiło dla mnie problemu a umożliwiło lepsze poznanie zachowań, mentalności i sposobu życia społeczności jawajskiej.

Moim zadaniem było nauczanie języka angielskiego dzieci w szkole podstawowej i sierocińcu. Nauka opierała się na grach i zabawach.

Pełne energii dzieciaki  angażowały się we wszystko z uśmiechem na twarzy .  Już podczas pierwszego dnia można było się w nich zakochać. Ja natomiast podbiłam ich serca ucząc ich, wcześniej im nie znanej gry - „dwa ognie".

Pierwsze tygodnie wiązały się z ogromnym szokiem kulturowym. Tak wiele zachowań było odmiennych od tego do czego przywykliśmy w Europie. Jako, że ludność Indonezji w 90% wyznaje islam , każdego dnia o 5 rano ze wszystkich meczetów rozsianych po mieście roznosił się hipnotyzujący glos imamów czytających Koran. Glos ten zdecydowanie utrudniał spanie chociażby do godziny 8 rano. Na śniadanie czeka na Ciebie talerz wypełniony ryżem z kilkoma rozgniecionymi papryczkami chili i trudną do określenia częścią kurczaka. Koło talerza, jak i w całej kuchni, nie ma sztućców, w końcu wszyscy jedzą tutaj rękami. Gdy poprosiłam o widelec wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem... no, bo jak można jeść ryż widelcem?

Jak już jeść go sztućcem to tylko łyżką. Ryż towarzyszy Ci przez cały dzień, nawet słodycze są z ryżu a chleb razowy, szynka czy żółty ser z dziurami jest tam dosłownie nieosiągalny.

Jako, że cala ludność charakteryzuje się ciemnym zabarwieniem skóry i chińskimi rysami twarzy moja biała skóra wzbudzała zainteresowanie i sensacje każdego dnia. Wielu ludzi pragnie robić sobie zdjęcia z ludźmi z Zachodu czy po prostu się z Tobą przywitać. Niejednokrotnie ludzie jeżdżący na popularnych tam motocyklach zatrzymywali się aby Cię pozdrowić. Jeśli chodzi o ruch drogowy na pierwsze wrażenie nie obowiązują żadne zasady Pieszy  na ulicy nie ma niestety żadnych praw.

Większość kobiet, dziewczyn i dziewczynek nosi chustkę na głowie zakrywającą włosy , długie rękawy, nogawki oraz skarpetki do klapek. Na pierwszy rzut oka zdaje się, że jest to umotywowane względami religijnymi natomiast z biegiem czasu poznając bliżej indonezyjki okazało się, że religijne względy oczywiście maja wpływ na ubiór lecz również jest to ochrona przed słońcem, aby przypadkiem ich skóra nie zbrązowiała. Szczytem mody jest posiadanie bladej skóry. W sklepach prawie wszystkie kremy posiadają substancję wybielające, niektórzy używają kremów z filtrem 50 UV na co dzień a gdy pewnego dnia wróciłam czerwona jak rak po opalaniu nie rozumieli tego zjawiska.

Każdy dzień pobytu na praktyce przynosił nowe doświadczenia. Po pracy wraz z przyjaciółmi z innych krajów (jak Holandia, Chiny i Indie), którzy również brali udział w projekcie, poznawaliśmy „prawdziwą" Indonezję. Pomagali nam w tym nasi koledzy z organizacji AIESEC Indonezja wypełniając nam wolny  czas spotkaniami, wycieczkami w najpiękniejsze zakątki ich ojczyzny oraz imprezami charakterystycznymi dla ich kultury (solenizanta podczas urodzin obrzuca się mąką, wodą i jajkami- jest to wyraz sympatii). Zawsze mogliśmy liczyć na ich pomoc i opiekę.

Pobyt w tak odległym mentalnościowo i kulturowo miejscu był dla mnie ogromnym doświadczeniem życiowym, otworzył mi oczy i umysł.  Niewątpliwie okres ten pozostanie w mojej pamięci jako niesamowita przygoda. Zachęcam wszystkim młodych ludzi do wybrania się w kraje trzeciego świata, innego świata...

Ewelina Kowalczyk