Razem możemy więcej - pomagaj bez granic!

Świętuj z nami Międzynarodowy Dzień Wolontariusza 5 grudnia. Sprawdź, czy jakieś ciekawe wydarzenie odbywa się w Twojej okolicy – 5grudnia.eks.org.pl. A jeśli nie ukończyłaś(-eś) jeszcze 30 lat – wyjedź na wolontariat zagraniczny!

Na jakich zasadach odbywa się wolontariat zagraniczny?

To może być roczna przerwa podczas studiów spędzona za granicą albo pierwszy własny projekt po ukończeniu szkoły wyższej. Za nic nie płacisz, wszystkie koszty pokrywa program Europejski Korpus Solidarności (EKS). Wystarczy Twoja chęć pomagania innym i zaangażowanie!

Wolontariat EKS ma przeróżne oblicza

Wolontariat Europejskiego Korpusu Solidarności dotyczy wielu różnych obszarów – bez trudu dopasujesz tematykę i długość działania do swoich potrzeb. Może to być np. sprawdzanie śladu węglowego organizacji w Portugalii, organizowanie eventu sportowego w Słowenii lub prowadzenie zajęć z dziećmi w Czechach albo praca z osobami z niepełnosprawnością we Francji.

Poznaj historię wolontariuszki z Białej Podlaskiej i zainspiruj się!

Agata Mańczyna spędziła rok w Rosji na wolontariacie Europejskiego Korpusu Solidarności.

Dlaczego wybrałaś Rosję?

Agata: Od zawsze fascynowała mnie klasyka literatury rosyjskiej – Tołstoj, Dostojewski – a także historia, zwłaszcza okres do czasu rewolucji bolszewickiej. Dlatego roczny pobyt w Rosji wydawał mi się naturalny. Pomysł zrodził się po licencjacie, ale wyjechałam już po studiach, miałam 28 lat.

Skąd ta fascynacja? Studiowałaś rosyjski?

Agata: Właśnie nie! Mam licencjat z kreowania wizerunku, a magisterkę robiłam z antropologii literatury i teatru. Wcześniej studiowałam też dziennikarstwo. Rosyjskiego uczyłam się w podstawówce. Przed wyjazdem odświeżyłam sobie ten język.

Dlaczego nie zdecydowałaś się na studia, tylko na wolontariat w Rosji?

Agata: Uważam, że warto angażować się w rzeczy niezwiązane z pracą czy nauką, bo zdobywasz zupełnie inne umiejętności, rozwijasz się moralnie. Z tego samego powodu od 20. roku życia udzielam się jako wolontariuszka. W Polsce odwiedzałam starsze panie w okolicy, wypożyczałam im książki z biblioteki, czasami spędzałam z nimi czas przy herbacie. Bardzo lubię kontakt ze starszymi osobami – można się od nich dużo dowiedzieć. W ogóle interesuje mnie aspekt międzypokoleniowej wymiany. Oprócz tego pomagałam w schronisku dla zwierząt w rodzinnej miejscowości.

Opowiedz, czym się zajmowałaś

Agata: Postawiłam na pracę z osobami niepełnosprawnymi – po przejrzeniu ofert wydawało mi się, że to najbardziej wpisuje się w moje wcześniejsze zainteresowania. Było dużo propozycji pracy z dziećmi, m.in. w przedszkolach, ale nie wydaje mi się, żebym się tam odnalazła. W każdym tygodniu spędzałam dwa lub trzy dni z dwiema osobami: 90-letnią kobietą, którą szybko zaczęłam traktować jak przyszywaną babcię, i 20-latką.

Z „babcią” załapałam dużo lepszy kontakt. Była w pełni sprawna umysłowo, więc dużo rozmawiałyśmy. Czasami pomagałam jej w sprzątaniu, robiłam zakupy. Natomiast porozumiewanie się z młodą dziewczyną było dużo trudniejsze – miała problemy z wysławianiem się, przez co nie zawsze ją rozumiałam. Pomagałam jej w tworzeniu prezentacji i filmików – miała niesprawne ręce, więc klikałam za nią.

Czasami wychodziłyśmy do teatru albo na jakieś wydarzenie przygotowywane przez organizację przyjmującą. Było to dość skomplikowane, bo budynki nie były przystosowane dla osób niepełnosprawnych. Ona sama mieszkała na przykład na piątym piętrze – w budynku bez windy! Oprócz tego jeździłam do innych osób, kiedy trzeba było komuś pomóc albo załatwić coś konkretnego. Kiedy indziej pomagałam w przygotowywaniu warsztatów komputerowych i zajęć dla dzieci czy organizowaniu wyjazdów integracyjnych.

A z kim mieszkałaś?

Agata: Miałam szczęście, bo dziewczyna, która pracowała dla organizacji koordynującej, zaproponowała mi pokój u siebie. Mieszkałyśmy razem. Świetnie się dogadywałyśmy, byłyśmy w podobnym wieku. Usiłuję ją namówić, żeby mnie odwiedziła, ale z podróżami na razie jest ciężko.

Czego nauczyłaś się podczas wolontariatu?

Agata: Cierpliwości i wyrozumiałości. Uświadomiłam sobie, że niektóre czynności – dla nas bardzo łatwe – mogą komuś przysparzać trudności. Czasami nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Więcej opowieści wolontariuszek i wolontariuszy możesz przeczytać w książce: „Razem możemy więcej – portrety wolontariuszy”.

ip

Narodowa Agencja Programu Erasmus+ i Europejskiego Korpusu Solidarności